Na zo'n gekke dag, en de weg daar naartoe,
is het fijn als dat in ieder geval weer achter je ligt.
De grootste hobbel gehad en genomen.
Ergens weet je ook wel,
het is 'maar' een hond en het kan zoveel gekker.
Maar het is wel heftig.
Ook al kan het zoveel gekker.
De lastigheid nog niet voorbij,
maar wel weer op je voeten en verder...
Een beetje geland weer dus.
De jongste kreeg een verwaarloosde pannenkoekplant met stekjes.
Eén van die stekjes kon mooi in een kopje met een barstje, wat tijdens de stook ontstond.
Zo zijn dingen met een barst nog steeds mooi en bruikbaar.
De overige stekjes heeft hij zelf in de waterbak van Coco die was achtergebleven.
Een ooit zelfgedraaide schaal uit een grijs verleden.
Doorstond niet mijn kwaliteits- en schoonheidscriteria maar wel de tijd.
Stond al zeker 5/6 jaar buiten en de laatste jaren met water voor Coco.
Barstjes, afgekeurd maar wat maakt het ook eigenlijk uit!
Bruikbaar en tegen de tijd bestand!
Als het maar op een goed plekje terechtkomt.
Een passende bestemming.
Dat geldt dus eigenlijk voor alles...
Plantjes,
afgekeurde kopjes en schalen,
de liefste hondjes van de wereld en als mens toch maar het liefst op je beide voeten,
dat wil zeggen functionerend op jouw plekje en naar jouw behoren.
De ene dag een beetje meer, de andere dag een beetje minder.
Het hoort er allemaal gewoon bij.
Die koffie is natuurlijk altijd op zijn plaats
en ook nog wat gedaan aan de juiste glazuren op de juiste plaats.
Ook niet onbelangrijk!
Tot morgen weer.
Liefs, Nelleke
Comments