Nog even terug naar de keukenpotten.
Na het eend-avontuur bij Mobach zou het zomaar naar de achtergrond verdwijnen.
Maar beloofd is beloofd,
er is nog meer keramiek in mijn keuken wat een beetje aandacht verdient.
Deze keer gaat het om keramiek wat niet echt met de pottenbakkerij te maken heeft.
Het speelt wel een grote rol eigenlijk in mijn liefde voor mooi keramiek.
Ze stonden bij ons thuis op de schouw in de keuken, in het huis waar ik opgroeide.
Een huis uit eind twintiger jaren van de vorige eeuw,
met in de keuken een schouw met een rand waar ze op stonden.
Ze staan inmiddels al vele jaren in de keukens die ik tot nu toe had.
De blauw geblokte voorraadpotten van mijn overgrootoma.
Dus nog iets waar ik mee opgegroeid ben.
Ik heb een voorliefde voor ruitjes en blokjes en bij servies en keramiek ook voor blauw.
In ieder geval heb ik ze altijd al mooi gevonden en van hun verhaal gehouden.
Ze zijn van de moeder van mijn oma geweest.
Naast de liefde voor blokjes en blauw heb ik dat ook voor oud en verhalen.
(Maar dat is hier geen nieuws meer.)
Hoe mooi is het dat ik nu de vierde generatie ben die deze mooie potten heeft.
Ik hoop dat er nog heel lang van gehouden wordt en dat ik dat nog héél lang kan doen.
Ik vond er ooit een set bij van dezelfde potten met een aantal die niet bij mijn set zaten.
Dat kon ik natuurlijk niet laten gaan.
De potten met de houten deksels,
blijkbaar overleefden de anderen niet, zijn een aanvulling.
De anderen zijn van mijn overgrootmoeder geweest,
dat is toch gaaf?
Van de moeder van de moeder van je moeder...
Ik ben er van overtuigd dat het houden van mooi en oud wordt bepaald door zulke dingen.
Dingen die je als kind al opvallen en waar je van houdt dragen ongetwijfeld veel bij aan de keuzes die je later maakt.
Bepalen je kijkrichting.
Bij mij ging dat op die manier van de kruidenpotten van mijn oma en het pottenbakkerswerk van mijn eerder blogje van deze week naar verzamelen van oud serviesgoed, een poos werken in een kook/serviezenwinkel naar de keramiek en het zelf maken daarvan.
Dingen die blijven en niet voorbijgaan.
Net als de potten van mijn overgrootmoeder.
Vooralsnog in ieder geval.
Want ruim honderd jaar oud zijn ze zeker al en voorlopig worden ze nog wel gekoesterd hier.
Eén ding is wel een uitdaging,
ik heb in al die jaren nog niet kunnen traceren waar ze gemaakt zijn.
Ze zijn voorzien van een blindmerk driehoek en een nummer.
Je zou haast zeggen dat ze van Maastrichts aardewerk,
Societé of Boch of iets dergelijks zouden moeten zijn.
Iets in die orde.
Maar nog onontdekt voor mij.
Wie weet kom ik daar nog eens achter!
Ben benieuwd wat de toekomst voor ze brengt
en wat zij in de toekomst nog gaan brengen aan inspiratie of houden van.
Mijn overgrootmoeder moest eens weten!
Maar in ieder geval hield zij waarschijnlijk ook wel van blokjes en blauw...
Tot morgen!
Liefs, Nelleke
Comments