Vandaag kwam ik erachter hoeveel waard herinneringen eigenlijk zijn.
Dingen (kunnen) herinneren is niet altijd fijn maar kan ook waardevol zijn.
Dan zijn foto's veel waard.
Want wat wij vergeten vertellen foto's ons iedere keer weer.
Ik zag een herinnering van vandaag drie jaar geleden in mijn foto-opslagruimte.
Dan ga je vanzelf wel weer verder terugkijken.
Drie jaar geleden was het best pittig maar er waren zeker op het gebied van klei ook dingen waar ik gelukkig van werd.
š
Nog verder terug is dan ook zo gepiept.
Ik kwam ook nog een werk tegen wat me erg raakte toen ik het voor het eerst zag.
Misschien is raken niet het goede woord,
maar het deed iets.
Nog steeds als ik het zie krijg ik iets van dat gevoel.
Het is een werk van zo'n grote schoonheid en zo knap gemaakt dat het bijna niet anders kan dan iets doen met de kijker.
Het gaat om het werk van Berit Hildre
en dan specifiek om 'Emma'.
Ik was er toen van overtuigd
(idioot gedacht wellicht):
Op een dag wil ik dat op zijn minst kumnen proberen!
De jaren zijn wel doorgegaan.
Nu ik nog.
Zeker niet stilgezeten,
maar (nog) niet die kant op in ieder geval.
Maar wat in het vat zit verzuurd niet gelukkig.
Hier kun je meer zien van het prachtige knappe werk van Berit:
Een kijkje waard.
Net als foto's dus.
Want naast soms lastige dingen brengen zo ook de mooie weer mee terug!
Tot morgen!
Liefs, Nelleke
Comments