Een uitje gisteren.
Docentendag bij de Volksuniversiteit in Utrecht.
Net als vorig jaar op een dag met 30 graden.
Vorig jaar stond er een stadswandeling op het programma,
die was echt heel gaaf,
maar ik was toch wel blij dat dit nu niet zo was.
We bleven in het prachtige pand van de
Volksuniversiteit zelf en konden kiezen uit verschillende workshops.
Er zijn zoveel gave en goede cursussen.
En leuke collega's.
Ik koos voor meditatie en voor Chinees schilderen.
Ik had er geen idee van dat dit zo mooi op elkaar aan zou sluiten.
Eerst meditatie,
dat was al fijn en interessant.
Daarna een korte pauze en op naar Chinees schilderen.
Zit ik met de klei altijd in de kelders van het pand.
Nu kwam ik ook eens op andere etages en belandde bijna in de nok voor het atelier.
Wat maakten ze toch gave panden vroeger!
Zo leuk en gaaf om te doen.
Collega's ontmoeten die je anders bijna niet ziet.
Les krijgen en nieuwe dingen horen en leren.
Ik heb genoten.
Zo hoor en zie je nog eens iets!
Je komt in korte tijd niet verder dan een oefening met iets nieuws.
Maar leuk was het
en zelfs op het resultaat van een oefening kun je trots zijn.
Al durfde ik bijna niet voor mijn gepruts
het penseel te zetten
op dit mooie handgemaakte rijstpapier.
Het is een wonderlijke combinatie van concentratie, werken op je ademhaling,
penseelvoering, van tekst naar tekening.
Dat Chinees schilderen.
Leerzaam!
Bij mediteren was één van de opdrachten om vier minuten tegen je duo in deze oefening te praten.
De ander moest dan met aandacht luisteren en zich op jou focussen.
Niet in dialoog, dus stil.
Die ander was een vrijwel volslagen vreemde collega.
Vier minuten!!
Ik vind één of twee minuten bij de magnetron wachten al lang.
Hoe praat je die vol met wat er maar gewoon in je opkomt dacht ik.
Ik kwam erachter dat het heel veel lastiger is
om vier minuten lang niets terug te zeggen
of te reageren op wat iemand je vertelt
dan om vier minuten te praten.
Na het woord klei was stoppen lastiger dan beginnen. :-)
Misschien moet ik voortaan over klei beginnen tegen mijn magnetron,
zijn die twee minuten voor mijn melk zo om.🤪
Het was niet alleen maar leuk.
Het betekende ook afscheid nemen.
Na drie jaar met ontzettend veel plezier en enthousiasme
zit het er voor mij op bij de Volksuniversiteit.
Van beide kanten met een spijtig gevoel en veel waardering.
Voor mij een prachtig afscheidscadeau:
Het boek van Anjet Daanje wat de Librisprijs kreeg.
Alleen de titel al!
Ik had mij er al aan vergaapt in de boekhandel.
Gelukkig nog een paar weken gewoon cursus geven.
Eenmaal weer thuis was daar nog weer de klei.
Da's pas thuis komen.
Meer 'zen' door de workshops zorgde voor 'echt zen' achter de draaischijf.
Wonderlijk hoe het werkt.
Maar fijn was het!
Het is nu de fase van mokken maken en afdraaien.
Eenvoudig en lekker.
De collectie breidt gestaag uit.
Vanavond weer een oventje aan!
Fijne dag vandaag!
Ik ga beginnen met een lekkere 'goedemorgenkoffie'.
Mokkapot op het fornuis en melk in de magnetron.
Misschien toch maar beginnen over klei tijdens het wachten...
Liefs,
Nelleke
Comments