Is

Iedere keer naar de oven...

Het was weer aardig raak.

Over het algemeen wordt geduld mij wel toegeschreven.

Maar daar was nu toch niet echt sprake van.

Bij een dikke 200 graden vond ik het toch voorzichtig best.

Langer wachten zat er niet meer in.

😎

Want hoe ziet het glazuur er nu uit na die tweede stook??

Voorzichtig open en een foto door een kier.

Helaas niet veel aan te zien.

Maar vijf minuten later toch weer terug.

Allemaal in pyama, op blote voeten in de vroege ochtendschemering.

In dubbele doeken voorzichtig mee naar binnen.

Helaas, de kleur is wel beter maar zeker niet wat de bedoeling was.

Ik zal moeten erkennen ergens een foutje te hebben gemaakt.

Spijtig genoeg.

Maar het is zo het is!

Het plaatje op de foto links was de bedoeling.

Toch een weegfout met de toevoeging van koper, vermoed ik, en nu mist hij zijn mooie levendigheid en kleur.

Maar hoe het de bedoeling ook was.

Hij is zoals hij is en daar zal ik het mee moeten doen!

Volgende keer beter.

Gewoon een nieuwe maken.

Als je er even voor gaat zo gepiept!

De oven snel weer dicht zodat de rest wel geleidelijk kan koelen.

Ik zag al wel een heel leuk proefplaatje.

Nu de volgende keer geen weegfoutjes en dan ziet het er op werk ook uit zoals gehoopt...

maar eerst nog maar afkoelen in alle rust.

Het ongeduld is verdwenen.

Het is wat het is en dat is ook goed.

Nieuwe ronde nieuwe kansen!

Zolang er mooi proefplaatjes zijn is er hoop.

😊

Tot morgen!

Liefs,

Nelleke